Silencio de Amor Clip 1

CINEMA novo no BARRIO vello

SILENCIO DE AMOR

LINGUA: francés-italiano. Subtítulos en castelán.
DIRECTOR: Phillip Claudel

Música máxica: TARANTELLA, ritmo popular para curar o mal de amores. Orixinaria do norte de Italia, pode ir acompañada de gaita. Báilase cos brazos en alto facendo punteados cos pés e dando voltas planetarias en torno a un mesmo. Acompáñase con berros de ánimo que invitan á vida e á acción.

Diálogos vivaces en francés e italiano con momentos de furia e cólera. A tenrura exprésase simplemente co silencio.

Un personaxe co-protagonista de perfil quixotesco: o irmán do protagonista, de mediana idade e actitudes un tanto infantilonas. Négase a saír da casa mentres Berlusconi non deixe o poder en Italia. Cando o capo da mafia sae electo como presidente da republica, o noso home decide autoexiliarse a Alsacia e alí vive confinado na casa do seu irmán viúvo e cunha filla de 15 anos, organizando a súa resistencia persoal e ocupándose da intendencia da casa. E adestrando como é debido á súa sobriña na arte da resposta persoal á abominación exterior.

Unha escena memorable: as pantasmas retirándose xenerosamente para dar cabida ao amor (de novo) e á continuidade da vida.

A peza musical que pon punto final ao filme alude ao título: Silencio de amor, unha vella cantiga popular siciliana en que o namorado fala do amor incesante pola amada comparándoo co amor dunha nai polo fillo  alimentado miga a miga ata facelo inextinguible. Cántase a capela nunha vella igrexa. Entre o público aparece milagrosamente o irmán do protagonista que decide abandonar por unha vez as barricadas. A voz que canta cunha delicadeza exquisita é a do protagonista que comprende por fin que aos mortos hai que deixalos ir.

rusian grafitti

Festival internacional de grafitti en San Petesburgo
Noticia facilitada por Radiosappo

MATRIA

na miña patria perdida
os nenos xogan nos camiños sen mapas
dunha lingua suicida


se perduramos
é por foder o guión
censurado polo medo


se insistimos
é porque aínda temos a punto 
varios rosarios de rimas sen tantos misterios
e algún que outro imán de medidas desproporcionadas


amarramos sen cordas
esganamos case sen gana gañamos
centos de cadernos
máis dos que caben 
nas vastas bibliotecas dos soños inéditos


chegamos en plural, nós, reincidentes
por vías inviables
onde todos os trens descarrilan
por falta de viabilidade


somos o que queda
de varios erros técnicos
no centro da percepción


eu somos nós
nación de voluntarios
para explodir no centro do nada
para enchelo de esquirlas
para empapelalo de dicionarios estériles
onde todos os conceptos son hoxe peixe vendido e tasado podrecendo
somos nós
os inadapatados 
molestos tabánicos
zunindo 
nos auriculares
dos altísimos campanarios da miseria
deste universo que limita ao norte coa merda
ao sur coa ignorancia
ao leste co comadreo
e ao oeste co inferno


hai algo amable en nós
que se perdeu para sempre
nos sumidoiros dun silencio recorrente
en fluídos sentimentais de rebaixa e liquidación de existencias


temos máis pólvora mollada
da que podería estoupar de viren secala os astros
pero non veñen
así que non temos nada
alén de cordeis dispersos
en cada corda crispada


falemos de distancias 
ou de demolicións
o único que nos queda
é practicar explosións 
reincidentes
nas zonas de sombra
dos anuncios publicitarios


o viño nace para resucitar en forma de poesia
se prefires ir mutilado
podes deixar que se convirta en vinagre
non pasa nada

nubes extralimitándose

amarellesbravos: Ecos cómicos

poema deleuziano

CINCO CLAVES que son SEIS

ambigüidade

plurisignificación

autoenfoque

experimentación

emotividade

humor

tigreléctrico