os nenos xogan nos camiños sen mapas
dunha lingua suicida
se perduramos
é por foder o guión
censurado polo medo
se insistimos
é porque aínda temos a punto
varios rosarios de rimas sen tantos misterios
e algún que outro imán de medidas desproporcionadas
amarramos sen cordas
esganamos case sen gana gañamos
centos de cadernos
máis dos que caben
nas vastas bibliotecas dos soños inéditos
chegamos en plural, nós, reincidentes
por vías inviables
onde todos os trens descarrilan
por falta de viabilidade
somos o que queda
de varios erros técnicos
no centro da percepción
eu somos nós
nación de voluntarios
para explodir no centro do nada
para enchelo de esquirlas
para empapelalo de dicionarios estériles
onde todos os conceptos son hoxe peixe vendido e tasado podrecendo
somos nós
os inadapatados
molestos tabánicos
zunindo
nos auriculares
dos altísimos campanarios da miseria
deste universo que limita ao norte coa merda
ao sur coa ignorancia
ao leste co comadreo
e ao oeste co inferno
hai algo amable en nós
que se perdeu para sempre
nos sumidoiros dun silencio recorrente
en fluídos sentimentais de rebaixa e liquidación de existencias
temos máis pólvora mollada
da que podería estoupar de viren secala os astros
pero non veñen
así que non temos nada
alén de cordeis dispersos
en cada corda crispada
falemos de distancias
ou de demolicións
o único que nos queda
é practicar explosións
reincidentes
nas zonas de sombra
dos anuncios publicitarios
o viño nace para resucitar en forma de poesia
se prefires ir mutilado
podes deixar que se convirta en vinagre
non pasa nada
 |
| nubes extralimitándose |
amarellesbravos: Ecos cómicos
poema deleuziano
No hay comentarios.:
Publicar un comentario