TALLADAS

estás nunha praia
ti e máis xente
é case noite
a praia é pequena
ten forma de cuncha e moitos penedos
caes na conta  que chegastes alí fuxindo de algo
sodes un grupo de fuxidos


soa un teléfono 
incrustado nunha das rochas
que a marea baixa deixou en seco
descolgas e alguén che fala


diche que tendes que liscar de maneira rápida e clara
unha patrulla saiu buscarvos e segue  o voso rastro


dáslle as grazas por avisar
a voz descoñecida ten algo familiar
a maneira de enfiar as palabras
antes de colgar preguntas con quen falas
a voz contesta: con ninguén,
escapa!

coirazas de néboa

ALQUIMIA DO DESEXO

PASO 0: Concédete a ti mesmo PERMISO para desexar.
PASO 1: Usa o PRESENTE
PASO 2: Formúlao en POSITIVO
PASO 3: O que desexes tes que querelo SINCERAMENTE, sen autoenganos.
PASO 4: A realización do desexo ten que DEPENDER DE TI. Calquera expectativa posta noutra persoa  está condenada ao fracaso
PASO 5: Formula unha imaxe mental do desexo. CRÉAO.
PASO 6: Engádelle EMOCIÓN. Canta máis carga emocional lle poñas máis fácil será atraer o que desexas

Fonte: Icíar Piera Iglesias: Coach Personal.

veta...filón mineral...vea...de cuarzo

MICRÓNS

MICRÓNS DE DISCONFORMIDADE

a morte vence a vida / o amor vence a morte

pirateando = pírate andando

voando ando a nado.........dando

algo de min morre decote / no seu lugar nace de ti algo

apréndeme sen prenderme/ ensíname sen asasinarme

fago palabras de chuvia para calar ata os ósos


conformes coa disconformidade nunca ousaremos deixar de ser informes innnnnformes

autocompracidos na anticompracencia, nunca poderemos comparecer...com???aparecer


mensaxe pro-vida: unha vida privada privada de vida é unha privida e debería estar proivida


 a túa prisión en réxime aberto  impide que eu cumpra  cadea perpetua na sexta galería


fabrico sentencias á vida...declároa culpable


cando miro a Marte miromeamarte

MAGISTER VOICE

Escoita a chuvia caer pinga

                          A

                            Pinga

Polas cordas vogais

A c a m a r a l e n t a

Na voz de Leonard Cohen

Inherente ao pasado

Imposiblemente presente

Cara o futuro

Caendo en cada pin

                 

                 in

                

                 ng

                 

                  a

Un arcodavella con todas as cores

Nun fluído azulmalvado

A voz ecoando sen présa polo eco

                           silencio

                           son exacto

                         

dunha aproximación

Esmaltando o tempo demorado

No caracol do son

Evoluíndo precisas, a chuvia, a voz

Escorregando pola liña curva destinada sempre a atoparse

Consigo mesma.

Grazas, garzas

Que voades na distancia

Como esa voz na lembranza inequívoca.

Cada dente de león, unha canción

Cada canción, un marco

Cada marco, un póster de realidade

Anque non saibamos exactamente como seguir

Sabemos que sempre é a mesma canción

Sen redundar

Sen apañar máis que sorrisos transmigrados

Dunha era a unha nación

Que non é

Senón unha canción ecoando viva

Tan viva como os 10.000 anos da árbore…do ser vivo…máis lonxevo do planeta

Apréndeme a dicir para calar

Apréndeme a proxectar o meu eu cara a desintegración total e absoluta do meu ser que treme cando a voz del irrompe, o home, preguntando sombra sobre non sei que de cómo, de cando, de por que si e por que non

Grazas por non entendermos nada

Grazas por deprimirnos ata afogar

Emerxeremos sedentos de optimismo

Sóbrannos sarcasmos, ironías e outras retrancas

Esa maneira autóctona de irmos marchando

Ámovos

Latas de voz

Que conservades intacta

A intención

CICLOS

Deja vu

viaxaba por camiños de ferro ,

en vagos vagóns  marróns

de trens non precisamente cheos de castañas

camiñaba envolta nunha saia pétala

algas nos cabelos

ollada trasatlántica.

Non podía ser ningún lugar agás Montevideo

nunca visitada

ela debruzada na tarde

como un debuxo a rotulador vermello por fin asumido

correctora incansable

corredora verde lóstrego arnal aínda non vencida

Janis universal

Joplin chea de sol e de mapoulas

disque subsistes nun recuncho sen mapas

seica dicías  verba,

verba verdello no cemiterio de Bonaval

por onde sempre entraron os peregrinos

bocoi de viño & polbo rústico

maresía

perda

avións

e sempre os camiños de ferro

como cando cecais soñabas de novo verbas verdes longas coma  ragas,

India permanente,

isto é moito mellor que Erick Sati e máis eu xuntos tomando menta con Simbad nun recuncho do mundo que por estar disque está na mesmísima euroescoria

máxica e tráxica.

Que veña o día.

Que chegue o día en que te queira

coma a tixola ama o lume na caverna

como o fento ama a pedra que o transformou en ecuación.

A vida sempre insiste

porque existe

independentemente

irreal.

rede de paráfrases

malla 1

O xeo eivado da invernía

Converte o meu corazón nun descampado

A gorxa perfurada dos reloxos

Tece un seudoveo de acougo ensimismado

Anguriados e dubidosos segundos latexan espreitantes

E trócanse en  redes de días

Moitos ollos de Cíclope me espían

axexantes

Sixilosos

A noite é unha megafonía afónica

A longa noite é unha siniestra batería

(O can danado, C.E.F)

PÍLULA DA FELICIDADE EVENTUAL

"desculpen mentres beixo o céo"






oír        escoitar        


amar profundamente


de cando en vez


jimi hendrix


ata derreterse