CICLOS

Deja vu

viaxaba por camiños de ferro ,

en vagos vagóns  marróns

de trens non precisamente cheos de castañas

camiñaba envolta nunha saia pétala

algas nos cabelos

ollada trasatlántica.

Non podía ser ningún lugar agás Montevideo

nunca visitada

ela debruzada na tarde

como un debuxo a rotulador vermello por fin asumido

correctora incansable

corredora verde lóstrego arnal aínda non vencida

Janis universal

Joplin chea de sol e de mapoulas

disque subsistes nun recuncho sen mapas

seica dicías  verba,

verba verdello no cemiterio de Bonaval

por onde sempre entraron os peregrinos

bocoi de viño & polbo rústico

maresía

perda

avións

e sempre os camiños de ferro

como cando cecais soñabas de novo verbas verdes longas coma  ragas,

India permanente,

isto é moito mellor que Erick Sati e máis eu xuntos tomando menta con Simbad nun recuncho do mundo que por estar disque está na mesmísima euroescoria

máxica e tráxica.

Que veña o día.

Que chegue o día en que te queira

coma a tixola ama o lume na caverna

como o fento ama a pedra que o transformou en ecuación.

A vida sempre insiste

porque existe

independentemente

irreal.