UNAMUNO: Só lle pido a deus que teña piedade coa alma deste ateo.
JOHANN SEBASTIAN BACH: Dende aquí non se me ocorre ningunha fuga.
UN HOME Á SÚA SOGRA: Tanta paz encontres como tranquilidade me deixas.
ANÓNIMO: Díxenvos que estaba moi enfermo.
OUTRO ANÓNIMO: Xa vos dicía eu que este médico non era de fiar.
ANÓNIMA mandou escribir na lápida do seu amado: Aquí xace o meu home, á fin teso.
AMIN DADÁ: Como me levante!
NA PORTA DUN CEMITERIO CATALÁN: Arriba, vagos, que a terra é para quen a traballa!
TUMBA DUN LUDÓPATA: Game over.
NA TUMBA DUN MOI FEO: Á fin polvo!
IDEAL PARA A TUMBA DE GILA: É a morte? Que se poña!
NA TUMBA DA POESÍA TIPO LADILLA DE TRAVESTÍ: A poesía palmou e fun eu quen a matou.
 |
| planetal |
2 comentarios:
Gústanme, Sara. Sobre todo o último.Lémbrame a época de Rompente e os recitais a base de bocatas de chourizo!
je,je, eses ladillas do travestí fixeron historia nos oitenta. Que maneira de escribir! ben, daquela había máis capacidadade e tamén máis gana de montala. A escrita era case para nós unha selva virxe na que dabamos con todo tipo de situacións excitantes que nos poñían os pelos de punta e a lingua a alta voltaxe. Algo semella ter sedimentado.
Publicar un comentario