microsoño reinventado

Hai unha expectación semellante á dunha macromanifestación

Hai unha casa abandonada. Entras.

Dentro está escuro, en penumbra. Apenas entra luz polas contras entornadas.

Hai moitos cuartos coas portas pechadas. Po e abandono por todos lados.

Avanzas por un longo corredor tatuado de teas de araña.

Empezas a abrir portas que dan a ningures, quedas arrepiando.

Ábrese soa unha porta dun cuarto referenciado. Está moi escuro.

Acércaste á ventá, abres a contra.

Algo pendura do teito.

É un aforcado en erección.

Esquivas a súa ollada petrificada.

Saes horrorizada correndo.

Buscas rápido un dicionario de soños.

Procuras a palabra aforcado, non vén.

Probas entón coa palabra forca, tampouco.

Mudas de dicionario, colles un máis groso e ilustrado.

Por fin, aparece: Non se deixe levar pola depresión, é un profunfo furado.

Pechas o libro. Preparas un café ben quente.

Mellor esquecelo todo.

Na poza negra da taza oscila difuso o movemento dunha corda tensa en vertical.

Bebes todo ata o pouso.

O pouso queda sen tradución.

O aviso está formulado.

Que facer con semellante mandado?

Nada, seguir soñando.

Ata a próxima explosión de realidade sen marco.

Ata a seguinte deflagración.