RUÍNAS

Narración caótica desenfocada nunha vella casa croatanesa

un día chegaron uns pirados

levaba abandonada moito tempo.

abría a vella luísa polas mañás para darlle de comer aos porcos,

as galiñas tíñaas embaixo, na casa nova.

ela chorou escuro pranto, pranto profundo cando mudaron á casa nova preto da estrada, en plena recta de Pedrafigueira ao Viso

el botara en américa unha chea de anos, en cuba se cadra, tanto tiña, el non estaba.

quedou ela soa, aquí, nun mero adverbio, botándolle comida aos porcos e ás galiñas,

tanto as quería que as tiña debaixo da escaleira que daba aos cuartos

comía a base de peixe e patacas para non comelas a elas, para non  devorar todos xuntiños os seus oviños.

Había quen chamaba a iso miseria, ela chamáballe respecto,

para o seu ver,

por todo canto hai vivo,

sobre todo polos animaliños cos que compartimos

espacio máxico,

sartaña cósmica,

cuncha nácara esluída.

A nosa única compaña en meses, anos

Ai! o verán…

sempre foi de gloria en Croatán.

menceres pálidos, húmidos, quentes.

os pirados fliparon; ela, a pirada, máis que ningún.

era quen de poñerse a discutir coas silveiras como se fosen un ordenador, pero

non era quen de mediar palabra de xeito con ninguén.

asi fasía ela,

coma os tolos-

deus a traia e a leve sen mal ningún por esas estradas do demo-

había moito máis que palabras.

as palabras, se acaso, paresían ser o menos importante.

iso foi o mellor de todo.

Os da aldea fliparon cos pirados

Por que?

Era unha tarde gris tétrica

Her man ataviado de madelman

Unha trade eléctrica nunha man enluvada,

Collida como se fose unha pistola,

Unha llana na outra man tamén enluvada

Fasendo de escudo,

Ámbalas luvas de currante,

Sombreiro de vaqueiro de pel natural,

Gafas anti po,

Mascariña,

Espido de sintura para arriba,

Pantalóns porcallentos,

Botas de auga ata os xeonllos,

Escorrentando a banda de nenos que andan ao axexo,

Por entre as carretillas, o cemento, os tixolos, a area ghorda e fina,

Porriba do ghasto

Fuxindo pola diaghonal do camiño

berrando

A risa dela louca louca louca

E tamén Camarón

E a xitanada

E o lume aceso, a principios de verán

E as incursións no territorio

e o mar

tan perto

azul oceánica

e as dunas

brancas e amarelas pálidas

e as ondas, de ambulante feira

cósmica

e o canto do faro

a muxir

nas noites de neboeiro

e o vento

tolo, tolo, tolo a rir

a pirada descubriu cada un dos meus recunhos,

pintounos e  preparounos para o futuro e cando chegou

o futuro foi

o silencio,

o bris,

o paporroibo,

as cabrifollas berrando en arrecendos

ti chamando en verde rechamante,

ti agardando paciente o paso das estacións,

ti concluíndo, espidos, o que sempre soñaches,

de nada serve soñar en certidumes,

por algo eras a pirada.

cando chegaron os pirados, caeron de cú,

pero non recuaron.

todo en precario e a base de puro traballo.

deus os preserve a todos do diaño que levan dentro.

a primeira vez que ela andou cerca

veu co seu amante,

perdidos de wek end, pararon no muíño,

andaron a  canle de pedra verde comesta de silveiras e de edra

ela soñou que soñara

bailaba convulsa

nunha casa vella que lucía  ámbar

e un deus  ollaba compracido

nun campo en coímbra,

ao raso,

anónima,

ela soñara

e unha vez que veu ao que viu

pareceulle natural, necesario, imprescindible volver

aínda que só fose para

marchar de seguido.

dende que viñeron os pirados por 1ª vez

seguín soa pero doutra maneira,

soa pero non abandonada.

os outros pronto deixaron de vir,

desapareceron,

oín disir que alghúns xa morreron

o neno da Luísa tamén, e non vello

só queda ela por vir.

Ela e o seu meniño:

Ola…..casa…..tamos aquí…..

Escoita o cantar do vento…fiuuu…

Escoita o faro de Fisterra muhhhhh………

ela vén e todo treme,

a música flúe, compasiva

ou bate nos muros abrasiva

a selva desátase en bruídos,

o silencio é sonoro,

vístese de paxaros

de pingas

de chorros

o auditorio está listo,

os ecos son os exactos,

os días no verán son longos, longos, longos e esgotadores

a vida é curta se a comparamos co verán,

compracente e cheo de sol e de faena festeira

ela vén por Croatán dende aquel verán.

ela pasa o inverno no inferniño , que está máis quentiño.

o que conta é vir, non ir.

o mellor da vidiña aquí.

todo en precario, che

e ti tamén.