 |
| Danza flamenca |
Asistes a unha macroexposición de pintura vangardista no medio do monte.
O bichiños están arrepiados.
Moi cerca de alí despegan avións que van dereitiños a ningún lado.
Chove todo o tempo.
O teu peiteado arquitectónico queda reducido á mínima expresión e leva camiño de volverse minimalista.
Os ollos acaban por ver só cara adentro.
Chegas a casa colapsada.
Prendes unha lámpada de sal salmón.
O resto é penumbra tranquilizadora.
A tentas dáslle atenta ao play dunha vella cassette pirateada antes da caída do muro.
Soa atronadora a música que arranca con contundencia.
Sentes que estás afriaxada.
Recorres ao sistema máis ecolóxico e universal para entrar en calor.
Poste a bailar esquivando todo tipo de trastos.
A medida que te identificas todo mellora.
Nun momento tremendo o cantaor queda a durmir suspenso nunha vogal infinita.
O corpo traduce en sánscrito o que lle chega en arameo.
Alguén consegue comunicar o incomunicable por cable.
A vogal consegue remontar a tortuosa pendente do nada e incorpórase nun laio que se fai berro resucitado.
Pegas un brinco supersónico e abalas pola casa adiante.
Os mobles óllante espavoridos.
As nubes baixas de po acumulado no corredor témenche máis que á aspiradora.
Son conscientes de repente que no teu xesto non albergas ningunha boa nin mala intención.
Menos mal que non sabes onde andarán o gato, o can e os cabalos.
Rinchas e ladras.
Sentes sede desértica.
Estraño combinado: a chuvia pertinaz. a pintura a toneladas, o monte desolado, os cantares de alta voltaxe, os veciños petando na parede colindante e protestando, a cervexa industrial calidade mexo de burro canso, as ganas de incordiar e pouco máis
e todo voa
flish flash
No hay comentarios.:
Publicar un comentario