Apearse non abonda: cómpre ademais que en contacto con esta montaña de pelexos, o albatros reprima o berro que impulsa as ventiscas a un divorcio inmediato.
Aínda podería engadir máis dun detalle sobre esa particular maneira que teñen as almofadas de emitir un mercurio de sarcasmo apenas as roza unha cabeleira mentireira.
E chegastes á final desas lianas-caramelo, que agroman sobre a lingua de quenqueira que ouse pronunciar o nome da esquecida?
E bolen de noite, eses parasoles de seda granadina, esas extraeamianto da primavera, eses anuarios da lebre!
Moi perverso aquel que resista o fastío corrosivo das cotorras do Labrador á procura de noxos...
Pero eu non me privo do pracer de deixar correr polo meu corpo ese chafarís de perlas negras.
En Benarés, din, unha serpe con calzón a raias comparte a miña opinión para toda a eternidade.
ROBERT BENAYOUN ( Marrocos, 1926)
in Antología de la poesía surrealista, de Aldo Pellegrini, edit Argonauta, 1981
 |
| Añadir leyenda |
No hay comentarios.:
Publicar un comentario