31 dic 2011
28 dic 2011
indulxencias plenarias
MICROTESE MONOLOGADA SOBRE A TELEPATÍA APÁTICA
Antes prefiro morrer que levarme ben contigo.
Estar a ben contigo é aburridísimo!
Non te decatas que somos dous polos que se atraen autorepeléndose?
Si, dous pólos magnéticos e dous polos de granxa.
O día que ti cantes eu chorarei de rabia / e o día que ti chores sabereino porque mepezará a caer sobre min unha fina chuvia diamantina que me poñerá ao bordo dun ataque de dentes.
Así que non hai moito que facerlle.
Ben, quero dicir, por facer está aínda todo. Todo agás firmar unha tregua.
Sería soporífero.
Non o esquezas, mentres haxa posibilidade, por mínima que sexa, de guerra, haberá esperanza para dar e tomar.
Ata nunca, meu. Disfruta dos teus amores mentres che duren. Saca todo o partido posible destas conexións mentais só aptas para privilexiados.
Saborea a modo o meu odio, é unico.Está deseñado nos máis altos fornos da demolición e acada temperaturas só medibles polos espectrógrafos do desespero.
Os meus beixos cadavéricos deixarán tatuaxes polícromas en todos e cada un dos teus peros e non che serán abondas todas as peras que poidas almacenar na memoria interna do teu corazón desastre.
Sabereino todo de ti no máis absoluto silencio.
Así que xa podes ir improvisando calquera estereofonía en cacofonía interferida para bloquear a emisión.
Boas ondas para tod@as? Estupendo! E canto máis expansivas, mellor!
A túa única odiante e odiada EU.
Antes prefiro morrer que levarme ben contigo.
Estar a ben contigo é aburridísimo!
Non te decatas que somos dous polos que se atraen autorepeléndose?
Si, dous pólos magnéticos e dous polos de granxa.
O día que ti cantes eu chorarei de rabia / e o día que ti chores sabereino porque mepezará a caer sobre min unha fina chuvia diamantina que me poñerá ao bordo dun ataque de dentes.
Así que non hai moito que facerlle.
Ben, quero dicir, por facer está aínda todo. Todo agás firmar unha tregua.
Sería soporífero.
Non o esquezas, mentres haxa posibilidade, por mínima que sexa, de guerra, haberá esperanza para dar e tomar.
Ata nunca, meu. Disfruta dos teus amores mentres che duren. Saca todo o partido posible destas conexións mentais só aptas para privilexiados.
Saborea a modo o meu odio, é unico.Está deseñado nos máis altos fornos da demolición e acada temperaturas só medibles polos espectrógrafos do desespero.
Os meus beixos cadavéricos deixarán tatuaxes polícromas en todos e cada un dos teus peros e non che serán abondas todas as peras que poidas almacenar na memoria interna do teu corazón desastre.
Sabereino todo de ti no máis absoluto silencio.
Así que xa podes ir improvisando calquera estereofonía en cacofonía interferida para bloquear a emisión.
Boas ondas para tod@as? Estupendo! E canto máis expansivas, mellor!
A túa única odiante e odiada EU.
 |
| orella interferida |
22 dic 2011
6 dic 2011
4 dic 2011
28 nov 2011
traducións con virus atrasados
Ben, querido lector, o que vas ler a continuación son paráfrases fonéticas de títulos de libros inmortais, a ver se entre todos conseguimos darlles a última estocada letal. Feliz alucinaxe!
62 modelo para armar: 69 modelo para montar
El libro de Manuel: O indio de Miguel
Un tal Lucas: Un tal Pupas
La colmena: A granxa da pena
As flores do mal: as peores en plan floral
Gasolina e outros poemas: Golosinas pa las nenas
La realidad y el deseo: A realeza é un cachondeo
La voz a ti debida: A noz a ti partida
Memorias de ultratumba: Cenorias de catacumba
Don Quijote de la Mancha: Don bigote dando a vara
La vida es sueño: Arriba o cú! ( este quedou un pouco raro)
El gran gatsbi: o gran da risa
Cien años de soledad: Un ano de verdá vale máis que cen de merda
Rebelión en la granja: Revolución por instancia
Menosprecio de corte y alabanza de aldea: Que baixen os prezos no corte e a aldea deus a dea
De catro a catro: De fiasco en fiasco
Cantares gallegos: Cantos ares labregos!
Follas novas: Follas ou non vas
E agora con autores
Rosalía de Castro: Rosa lía un petardo
Julio Cortázar: Puro corte ao azar
Vicente Huidobro: Mi mente un estorbo
O rei Don Denis: Vén paquí, chafarís
Cesare Pavese: Métete con ese
Pedro Ruiz de Alarcón: Colibrí de sifón
Miguel de Luna: Todo pluma
Miguel de Cervantes: Pensáralo antes
Miguel de Unamuno: Esotérico e cabruno
Eduardo Pondal: Canto andou á final!
Octavio Paz: O cravo en sal
Alan Guinsberg: Ala e que te guinden / Guinsberg, mamón, bebe viño peleón!
ata máis ver
62 modelo para armar: 69 modelo para montar
El libro de Manuel: O indio de Miguel
Un tal Lucas: Un tal Pupas
La colmena: A granxa da pena
As flores do mal: as peores en plan floral
Gasolina e outros poemas: Golosinas pa las nenas
La realidad y el deseo: A realeza é un cachondeo
La voz a ti debida: A noz a ti partida
Memorias de ultratumba: Cenorias de catacumba
Don Quijote de la Mancha: Don bigote dando a vara
La vida es sueño: Arriba o cú! ( este quedou un pouco raro)
El gran gatsbi: o gran da risa
Cien años de soledad: Un ano de verdá vale máis que cen de merda
Rebelión en la granja: Revolución por instancia
Menosprecio de corte y alabanza de aldea: Que baixen os prezos no corte e a aldea deus a dea
De catro a catro: De fiasco en fiasco
Cantares gallegos: Cantos ares labregos!
Follas novas: Follas ou non vas
E agora con autores
Rosalía de Castro: Rosa lía un petardo
Julio Cortázar: Puro corte ao azar
Vicente Huidobro: Mi mente un estorbo
O rei Don Denis: Vén paquí, chafarís
Cesare Pavese: Métete con ese
Pedro Ruiz de Alarcón: Colibrí de sifón
Miguel de Luna: Todo pluma
Miguel de Cervantes: Pensáralo antes
Miguel de Unamuno: Esotérico e cabruno
Eduardo Pondal: Canto andou á final!
Octavio Paz: O cravo en sal
Alan Guinsberg: Ala e que te guinden / Guinsberg, mamón, bebe viño peleón!
ata máis ver
13 nov 2011
Natacha Atlas - Mon amie la rose
On est bien peu de choses
Et mon amie la rose me l'a dit ce matin
A l'aurore je suis née
Baptisée de rosée
Je me suis épanouie
Heureuse et amoureuse
Au rayon du soleil
Je me suis fermée la nuit
Me suis reveillée vieillie
Pourtant j'etais trés belle
Oui j'etais la plus belle
Des fleurs de ton jardin
On est bien peu de choses
Et mon amie la rose me l'a dit ce matin
Vois le dieu qui m'a faite
M'a fait courber la tête
Et je sens que je tombe
Et je sens que je tombe
Mon coeur est presque nu
J'ai le pied dans la tombe
Déjà je ne suis plus...
Tu m'admirais que hier
Et je serais poussière
Pour toujours demain
On est bien peu de choses
Et mon amie la rose est morte ce matin
La lune cette nuit
A veillé mon amie
Moi en rêve j'ai vu
Eblouissant et nu
Son âme qui dansait
Bien au-delà du nu
Et qui me sourait
Croit celui qui peut croire
Moi j'ai besoin d'espoir
Sinon je ne suis rien
On est bien peu de choses...
11 nov 2011
NACIONALISMO
NACIONALISMO
Abaixo todas as nacións,
dixo aquela especie de mendigo.
Todas?
Todas
Todas, agás aquela
que dea boa sombra
MANUEL RIVAS
31 oct 2011
epitafios gloriosos
GROUCHO MARX: Disculpe que non me levante, señora.
UNAMUNO: Só lle pido a deus que teña piedade coa alma deste ateo.
JOHANN SEBASTIAN BACH: Dende aquí non se me ocorre ningunha fuga.
UN HOME Á SÚA SOGRA: Tanta paz encontres como tranquilidade me deixas.
ANÓNIMO: Díxenvos que estaba moi enfermo.
OUTRO ANÓNIMO: Xa vos dicía eu que este médico non era de fiar.
ANÓNIMA mandou escribir na lápida do seu amado: Aquí xace o meu home, á fin teso.
AMIN DADÁ: Como me levante!
NA PORTA DUN CEMITERIO CATALÁN: Arriba, vagos, que a terra é para quen a traballa!
TUMBA DUN LUDÓPATA: Game over.
NA TUMBA DUN MOI FEO: Á fin polvo!
IDEAL PARA A TUMBA DE GILA: É a morte? Que se poña!
NA TUMBA DA POESÍA TIPO LADILLA DE TRAVESTÍ: A poesía palmou e fun eu quen a matou.
UNAMUNO: Só lle pido a deus que teña piedade coa alma deste ateo.
JOHANN SEBASTIAN BACH: Dende aquí non se me ocorre ningunha fuga.
UN HOME Á SÚA SOGRA: Tanta paz encontres como tranquilidade me deixas.
ANÓNIMO: Díxenvos que estaba moi enfermo.
OUTRO ANÓNIMO: Xa vos dicía eu que este médico non era de fiar.
ANÓNIMA mandou escribir na lápida do seu amado: Aquí xace o meu home, á fin teso.
AMIN DADÁ: Como me levante!
NA PORTA DUN CEMITERIO CATALÁN: Arriba, vagos, que a terra é para quen a traballa!
TUMBA DUN LUDÓPATA: Game over.
NA TUMBA DUN MOI FEO: Á fin polvo!
IDEAL PARA A TUMBA DE GILA: É a morte? Que se poña!
NA TUMBA DA POESÍA TIPO LADILLA DE TRAVESTÍ: A poesía palmou e fun eu quen a matou.
 |
| planetal |
30 oct 2011
fariña do forno
estábachevos eu bebendo un té te re té
non se sabe ben con quen
un té verde con olivas de limón
e unhas pingas de algo chingón
e non pode dicirse que fixesemos nada
alén de darlle cháchara ao té
e velaquí que pasou
unha piragua de pé
sobre unha punta
plis plas
atravesando o paso de peóns da avenida
á altura da Favorita
e a longa avenida trazada a cartabón
inclinouse uns graos imperceptibles
para quen non bebe té
sobre o seu eixo
e a humidade
empezou a cubrilo todo de verde veleno
e musgo cósmico
e nada
morremos todos
electrocutados
en colapso sicotrónico
e nin enterro houbo
que a min non me gustan
e non penso ir nin ao meu
e ademáis
non está o bolo para...
fornos.
non se sabe ben con quen
un té verde con olivas de limón
e unhas pingas de algo chingón
e non pode dicirse que fixesemos nada
alén de darlle cháchara ao té
e velaquí que pasou
unha piragua de pé
sobre unha punta
plis plas
atravesando o paso de peóns da avenida
á altura da Favorita
e a longa avenida trazada a cartabón
inclinouse uns graos imperceptibles
para quen non bebe té
sobre o seu eixo
e a humidade
empezou a cubrilo todo de verde veleno
e musgo cósmico
e nada
morremos todos
electrocutados
en colapso sicotrónico
e nin enterro houbo
que a min non me gustan
e non penso ir nin ao meu
e ademáis
non está o bolo para...
fornos.
 |
| Castelao: Dama con abano. Óleo |
23 oct 2011
teño medo!
algo chungo, chungo
nos persegue
para chucharnos
estamos a bordo dun barco
pilotado por un imbecivilizado
andamos á procura
dun recunchiño para agocharnos
moi lonxe da "realidade"
deste barco-quenlla
ui, que medo!
nos persegue
para chucharnos
estamos a bordo dun barco
pilotado por un imbecivilizado
andamos á procura
dun recunchiño para agocharnos
moi lonxe da "realidade"
deste barco-quenlla
ui, que medo!
 |
| Gaudí: detalle |
16 oct 2011
proto-tipo M
nada substancialmente muda
en calquera momento
darannos de postre xel de escamas de peixe
con batido de pacotilla
e diremos que ilusión!
Hoxe érgome tarde
Pola tarde hai revolución
progrom para o futuro
1. pola noite: festa rachada. Asemblea plenaria.
2. durmir toda a mañá: que traballen os matalotes con contratos fixos e eventuais.
3. ao mediodía: consultar a cotización e poñer en valor a carnaza dos expositores.
4. á tardiña, despois de estar toda a tarde sen rañala, regar as floriñas das amadas.
5. se dá tempo, concertar citas fantasmas.
6. fin de semana: adicarse en corpo e alma a cantar cara ao sol.
a cotización do quilo
de desnudo feminino
seguirá en alza
no mosaico
dos escaparates “gratuítos”
da mediocridade
(todo listo para cambiar o xusto para que nada cambie)
 |
| escada mecánica ao paraíso |
28 sept 2011
27 sept 2011
galiñadas de granxa
o gallito presume de ovos
pero quen llos pon é a galiña
aforismos e contraaforismos sobre os puntos de vista do galo e da galiña
24 sept 2011
22 sept 2011
que lata!
a
des
nudez
envasada a
módico prezo
para ereccións
programadas é ou
tra máscara asu ))}}
stada axustada as
fixiante tira con
ela oh, civili
zado!se é
que que
res re
spir
ar
b
e
n
des
nudez
envasada a
módico prezo
para ereccións
programadas é ou
tra máscara asu ))}}
stada axustada as
fixiante tira con
ela oh, civili
zado!se é
que que
res re
spir
ar
b
e
n
20 sept 2011
mercado global
Non me dá a gana facer coa miseria
produtos para o mercado
de bacterias síquicas
que son?
bacterias síquicas son
todo aquilo que me aporta morte
envasada ao vacío
produtos para o mercado
de bacterias síquicas
que son?
bacterias síquicas son
todo aquilo que me aporta morte
envasada ao vacío
18 sept 2011
sinais
Mensaxe diáfana da computadora:
Eu son a fábrica de espectativas
Para os grandes almacéns da frustración.
17 sept 2011
6 sept 2011
miraquemono!
Cando era pequeniña, analfabeta e felizmente indocumentada, pensaba que había palabriñas bonitas e palabronas feas, palabras con pichos e palabras peludas que me poñían os peliños de punta.
Pero medrei, non moito, e tiven que ingresar na escola para aprender a ler e escribir e moitas outras cousas obtusas. Non contenta con iso, seguín os meus estudos a trancas e barrancas porque non acababan de interesarme como é debido, como a min me gusta que me interesen as cousas que por unha razón ou outra fago.
E fixen o bacharelato por letras, copiando coma unha anana e improvisando como unha auténtica as do jazz. E debinlle coller o tranganillo porque non parei con esa macana ata que conseguín lincenciarme en filoloxía hispánica, rama galego-portugués. Eu realmente o que quería era ser artista e pensaba que para iso había que estudar Belas Artes, pero en Galiza non había; había que ir a Madrid, Barcelona, Valencia ou Sevilla. E as miñas posibilidades económicas facían de todos eles destinos remotos. Así é que me adecuei ao que aquí había.
Academica e intelectualmente a univerdade foi unha das experiencias máis frustrantes que lle poden pasar a unha persoa intelixente e sensible coma min. Menos mal que algo pola miña conta lin e facendo resumos e esquemas adecuados á miña obtusa personalidade, puiden entender nocións básicas sobre o máis marabilloso invento comunal do ser humano: a linguaxe. Pois ben, ata tal punto me sumerxín nas engrenaxes que moven a actividade lingüística , que se tivese que prepararme de novo nalgunha disciplina universitaria, non dubidaría en facelo pola banda da Lingüística, porque como ben me ensinaron os anos, quen entende de linguaxe ten as ferramentas adecuadas para poder entender todo o que dela se deriva.
Cando me quixen dar conta, decateime que sen saber como nin cando exactamente as palabras perderan para min os marabillosos atributos que lles concedera na máis tenra infancia e xa non eran bonitas, nin feas, nin peludas, nin tiñan pinchos. Por ter, non tiñan nada e eran só compoñentes harmónicos a analizar por un espectrógrafo, morfemas e lexemas, funcións sintácticas, rimas e ritmo e medida. E combinatoria, e sintaxe, e montaxe. E información implícita e explícita. E claro, a maxia quedou esvaecida. A cambio conseguín que con elas fose cada vez máis difícil que ninguén me camelase. Non sei se pagou a pena o troco, pero supoño que a estas alturas non hai moito que facerlle.
Entón, como é que hai textos que nos repudian e outros que nos atraen como poderosos imáns se non hai bonitura nin fealdade nas palabras?
3 sept 2011
FACEFUCK!
Este grandioso negocio do ocioodio
global
recauchutando os meus sentimentos
convérteos
en pequenos cortes publicitarios
nunha exhibición intermitente
de desnudez enlatada e
antinatural
é como se detrás de cada xesto
detrás de cada texto
de cada comentario impersoal
houbese só autómatas
programados para a captura de opinión nómada
coa noxenta intención
de dirixila e recreala
no limitado enfoque da granxa das pantallas
cada ovella co seu rabaño
todo o mundo de volta ao rego
viva a revolución!
gran bluf!
facefuck!
 |
27 ago 2011
CINEMA novo no BARRIO vello
SILENCIO DE AMOR
LINGUA: francés-italiano. Subtítulos en castelán.
DIRECTOR: Phillip Claudel
Música máxica: TARANTELLA, ritmo popular para curar o mal de amores. Orixinaria do norte de Italia, pode ir acompañada de gaita. Báilase cos brazos en alto facendo punteados cos pés e dando voltas planetarias en torno a un mesmo. Acompáñase con berros de ánimo que invitan á vida e á acción.
Diálogos vivaces en francés e italiano con momentos de furia e cólera. A tenrura exprésase simplemente co silencio.
Un personaxe co-protagonista de perfil quixotesco: o irmán do protagonista, de mediana idade e actitudes un tanto infantilonas. Négase a saír da casa mentres Berlusconi non deixe o poder en Italia. Cando o capo da mafia sae electo como presidente da republica, o noso home decide autoexiliarse a Alsacia e alí vive confinado na casa do seu irmán viúvo e cunha filla de 15 anos, organizando a súa resistencia persoal e ocupándose da intendencia da casa. E adestrando como é debido á súa sobriña na arte da resposta persoal á abominación exterior.
Unha escena memorable: as pantasmas retirándose xenerosamente para dar cabida ao amor (de novo) e á continuidade da vida.
A peza musical que pon punto final ao filme alude ao título: Silencio de amor, unha vella cantiga popular siciliana en que o namorado fala do amor incesante pola amada comparándoo co amor dunha nai polo fillo alimentado miga a miga ata facelo inextinguible. Cántase a capela nunha vella igrexa. Entre o público aparece milagrosamente o irmán do protagonista que decide abandonar por unha vez as barricadas. A voz que canta cunha delicadeza exquisita é a do protagonista que comprende por fin que aos mortos hai que deixalos ir.
15 ago 2011
11 ago 2011
MATRIA
na miña patria perdida
os nenos xogan nos camiños sen mapas
dunha lingua suicida
se perduramos
é por foder o guión
censurado polo medo
se insistimos
é porque aínda temos a punto
varios rosarios de rimas sen tantos misterios
e algún que outro imán de medidas desproporcionadas
amarramos sen cordas
esganamos case sen gana gañamos
centos de cadernos
máis dos que caben
nas vastas bibliotecas dos soños inéditos
chegamos en plural, nós, reincidentes
por vías inviables
onde todos os trens descarrilan
por falta de viabilidade
somos o que queda
de varios erros técnicos
no centro da percepción
eu somos nós
nación de voluntarios
para explodir no centro do nada
para enchelo de esquirlas
para empapelalo de dicionarios estériles
onde todos os conceptos son hoxe peixe vendido e tasado podrecendo
somos nós
os inadapatados
molestos tabánicos
zunindo
nos auriculares
dos altísimos campanarios da miseria
deste universo que limita ao norte coa merda
ao sur coa ignorancia
ao leste co comadreo
e ao oeste co inferno
hai algo amable en nós
que se perdeu para sempre
nos sumidoiros dun silencio recorrente
en fluídos sentimentais de rebaixa e liquidación de existencias
temos máis pólvora mollada
da que podería estoupar de viren secala os astros
pero non veñen
así que non temos nada
alén de cordeis dispersos
en cada corda crispada
falemos de distancias
ou de demolicións
o único que nos queda
é practicar explosións
reincidentes
nas zonas de sombra
dos anuncios publicitarios
o viño nace para resucitar en forma de poesia
se prefires ir mutilado
podes deixar que se convirta en vinagre
non pasa nada
amarellesbravos: Ecos cómicos
poema deleuziano
os nenos xogan nos camiños sen mapas
dunha lingua suicida
se perduramos
é por foder o guión
censurado polo medo
se insistimos
é porque aínda temos a punto
varios rosarios de rimas sen tantos misterios
e algún que outro imán de medidas desproporcionadas
amarramos sen cordas
esganamos case sen gana gañamos
centos de cadernos
máis dos que caben
nas vastas bibliotecas dos soños inéditos
chegamos en plural, nós, reincidentes
por vías inviables
onde todos os trens descarrilan
por falta de viabilidade
somos o que queda
de varios erros técnicos
no centro da percepción
eu somos nós
nación de voluntarios
para explodir no centro do nada
para enchelo de esquirlas
para empapelalo de dicionarios estériles
onde todos os conceptos son hoxe peixe vendido e tasado podrecendo
somos nós
os inadapatados
molestos tabánicos
zunindo
nos auriculares
dos altísimos campanarios da miseria
deste universo que limita ao norte coa merda
ao sur coa ignorancia
ao leste co comadreo
e ao oeste co inferno
hai algo amable en nós
que se perdeu para sempre
nos sumidoiros dun silencio recorrente
en fluídos sentimentais de rebaixa e liquidación de existencias
temos máis pólvora mollada
da que podería estoupar de viren secala os astros
pero non veñen
así que non temos nada
alén de cordeis dispersos
en cada corda crispada
falemos de distancias
ou de demolicións
o único que nos queda
é practicar explosións
reincidentes
nas zonas de sombra
dos anuncios publicitarios
o viño nace para resucitar en forma de poesia
se prefires ir mutilado
podes deixar que se convirta en vinagre
non pasa nada
 |
| nubes extralimitándose |
amarellesbravos: Ecos cómicos
poema deleuziano
3 ago 2011
CINCO CLAVES que son SEIS
ambigüidade
plurisignificación
autoenfoque
experimentación
emotividade
humor
 |
| tigreléctrico |
30 jul 2011
Coidado coas ondas!
TODO O MUNDO
Todo o mundo debería
ter acceso a un lugar
onde a mañá fose de gloria
e a noite viñese inerme
Un lugar onde
pasar o día sentado
sexa inconcebible
a non ser que esteas enfermo
Un lugar onde prender lume
e amar fóra do tempo
Todo o mundo debería
ter un lugar seguro onde deitarse
en vez dunha gorida
onde agochar o medo
19 jul 2011
GUIÓN DADÁ INTERACTIVO PARA AMADORES ESCÉPTICOS QUE COIDAN QUE XA O VIRON TODO E ESTÁN A PIQUES DE ACADAR O ESTATUS DE CÍNICOS
 |
| bico bancario do Fode o Mundo Inteiro |
SECUENCIA 1: Ela baixa todos os días ao soto para ver se a matan dun subidón.
SECUENCIA 2: El sobe todos os días ao faiado para ver se aínda segue viva.
ACLARACIÓN PRELIMINAR: A casa non está habitada pero alguén misteriosamente segue pagando a contribución.
DESENLACE: Nunca chegaron a tocarse nin un pelo da roupa por medo catódico a contaxiarse non se sabe moi ben o que.
COMENTARIOS
DO GUIONISTA ASOMBRADO DE SI MESMO: Vaia par de memos!
DUN HIPOTÉTICO ESPECTADOR: Se o sei non veño!
DUNHA VELLA QUE PASABA POR ALÍ: Que rariños son os mozos de agora!
DUN ADÚLTERO ESCÉPTICO DA SÚA CONDICIÓN: Así calquera baixa os pantalóns fóra da casa!
DUN ANÓNIMO MASOCA: Hai máis películas desas?
DUN SULTÁN DE PACOTILLA: Nin un pelo? Hai que ser católicos!
DUN SIQUIATRA EN PARO QUE COLABORA DESINTERESADAMENTE NO GUIÓN: Facede o favor, tomade a medicación!
COMENTARIO CHAMÁNICO: Quen vos pariu que vos lamba!
DUN HIPPIE CONXELADO NO TEMPO: Que colgaos! Arrimá palá, Susi, que o estou flipando!
ETZ..... ETC...... ETCH.....ETK..... ETEA
29 jun 2011
MAR ADENTRO
COPLAS BÁRBARAS
1
tanto me ten se triúnfa
ou non a revolución
teño posta a miña tenda
no centro do corazón
2
atrincheirada na vida
disparo co meu canón
balas de amor dirixidas
ao centro dunha emoción
3
os meus labios son de uranio
a lingua de enxofre eterno
fago gaivotas de estano
nos teus lamentos de neno
4
dádeme un dicionario
como único arsenal
dareivos un areal
para rezar un rosario
sen principio e sen final
5
non teño máis obxectivos
que cultivar a paixón
que envolve como unha brasa
o meu núcleo xa en fisión
6
disque vén un terremoto
aproximándose a terra
o epicentro son eu
rompendo as miñas cadeas
7
coidando que te quería
entregueime ata morrer
agora que non te quero
a vida recuperei
8
son un ciclón de alegría
non me podo reprimir
sinto ben que a túa vida
non a queiras compartir
9
xuño é o mes das promesas
o verán está nacido
non permitirei que sexas
un calendario cocido
10
seguide pintando a mona
todo o tempo que queirades
o meu barco a toda vela
vai sulcando claridades
11
se non queredes oír
poñede un tapón no oído
o voo dos colibrís
nunca estará arrepentido
12
coas vosas terraciñas
e con cunquiñas de té
podedes facer cousiñas
sen saber moi ben o que
13
ai, que rica está a cervexa!
xa non me teño de pé
a ver que guapo di algo
que o poño do revés
14
eu bailo por bulerías
e tamén por rocanrol
bailo polo que sexa
mesmo baixo dun farol
15
creo sentir un ladrido
hai graves interferencias
se me queres dicir algo
non me deas conferencias
16
sé breve claro e directo
porque tendo a perderme
non me veñas con sermóns
mira que te volvo verde
17
alá ti coa túa usura
ben sei que non tes perdón
vou facer a manicura
que será moito mellor
18
camarero! unha de mero!
e outra de camaróns
e unha botelliña tinta
que me fai moita ilusión
19
para que non me soportes
fun ata o consulado
e alí deilles recado
de dárenche o pasaporte
20
isto non che ten remedio
nin tampouco explicación
mira que sempre me digo
olliño co corazón!
21
mira se saiu valente
a planta da marihuana
que en menos dunha semana
vale máis que moita xente
22
e arrimada á ventá
semella unha illa durminte
entregada en corpo e alma
ao seu existir sorrinte
23
estanme saíndo lunares
redondos de seda negra
por debaixo dos encaixes
que me deu Lolo da Creba
24
mira se son inconsciente
que me esquecín de durmir
agora sei que é un demente
quen non se atreve a vivir
25
estrando de louca brisa
os recunchos da mañá
fun caer morta de risa
enriba da miña irmá
26
agora xa todo encaixa
non falta ningunha peza
tirei a que me sobraba
e acabou o problema
27
ala! a tomar polo saco
e tamén por tuberías
deste autobús non me apeo
nin que toque a lotería
retrouso:
1
tanto me ten se triúnfa
ou non a revolución
teño posta a miña tenda
no centro do corazón
2
atrincheirada na vida
disparo co meu canón
balas de amor dirixidas
ao centro dunha emoción
3
os meus labios son de uranio
a lingua de enxofre eterno
fago gaivotas de estano
nos teus lamentos de neno
4
dádeme un dicionario
como único arsenal
dareivos un areal
para rezar un rosario
sen principio e sen final
5
non teño máis obxectivos
que cultivar a paixón
que envolve como unha brasa
o meu núcleo xa en fisión
6
disque vén un terremoto
aproximándose a terra
o epicentro son eu
rompendo as miñas cadeas
7
coidando que te quería
entregueime ata morrer
agora que non te quero
a vida recuperei
8
son un ciclón de alegría
non me podo reprimir
sinto ben que a túa vida
non a queiras compartir
9
xuño é o mes das promesas
o verán está nacido
non permitirei que sexas
un calendario cocido
10
seguide pintando a mona
todo o tempo que queirades
o meu barco a toda vela
vai sulcando claridades
11
se non queredes oír
poñede un tapón no oído
o voo dos colibrís
nunca estará arrepentido
12
coas vosas terraciñas
e con cunquiñas de té
podedes facer cousiñas
sen saber moi ben o que
13
ai, que rica está a cervexa!
xa non me teño de pé
a ver que guapo di algo
que o poño do revés
14
eu bailo por bulerías
e tamén por rocanrol
bailo polo que sexa
mesmo baixo dun farol
15
creo sentir un ladrido
hai graves interferencias
se me queres dicir algo
non me deas conferencias
16
sé breve claro e directo
porque tendo a perderme
non me veñas con sermóns
mira que te volvo verde
17
alá ti coa túa usura
ben sei que non tes perdón
vou facer a manicura
que será moito mellor
18
camarero! unha de mero!
e outra de camaróns
e unha botelliña tinta
que me fai moita ilusión
19
para que non me soportes
fun ata o consulado
e alí deilles recado
de dárenche o pasaporte
20
isto non che ten remedio
nin tampouco explicación
mira que sempre me digo
olliño co corazón!
21
mira se saiu valente
a planta da marihuana
que en menos dunha semana
vale máis que moita xente
22
e arrimada á ventá
semella unha illa durminte
entregada en corpo e alma
ao seu existir sorrinte
23
estanme saíndo lunares
redondos de seda negra
por debaixo dos encaixes
que me deu Lolo da Creba
24
mira se son inconsciente
que me esquecín de durmir
agora sei que é un demente
quen non se atreve a vivir
25
estrando de louca brisa
os recunchos da mañá
fun caer morta de risa
enriba da miña irmá
26
agora xa todo encaixa
non falta ningunha peza
tirei a que me sobraba
e acabou o problema
27
ala! a tomar polo saco
e tamén por tuberías
deste autobús non me apeo
nin que toque a lotería
retrouso:
adeus, bandeira de gloria
adeus, batalla perdida
o mar é a miña euforia
única historia asumida
 |
| os neghros somos así |
21 jun 2011
EU PASABA POR AQUÍ
 |
| Danza flamenca |
Asistes a unha macroexposición de pintura vangardista no medio do monte.
O bichiños están arrepiados.
Moi cerca de alí despegan avións que van dereitiños a ningún lado.
Chove todo o tempo.
O teu peiteado arquitectónico queda reducido á mínima expresión e leva camiño de volverse minimalista.
Os ollos acaban por ver só cara adentro.
Chegas a casa colapsada.
Prendes unha lámpada de sal salmón.
O resto é penumbra tranquilizadora.
A tentas dáslle atenta ao play dunha vella cassette pirateada antes da caída do muro.
Soa atronadora a música que arranca con contundencia.
Sentes que estás afriaxada.
Recorres ao sistema máis ecolóxico e universal para entrar en calor.
Poste a bailar esquivando todo tipo de trastos.
A medida que te identificas todo mellora.
Nun momento tremendo o cantaor queda a durmir suspenso nunha vogal infinita.
O corpo traduce en sánscrito o que lle chega en arameo.
Alguén consegue comunicar o incomunicable por cable.
A vogal consegue remontar a tortuosa pendente do nada e incorpórase nun laio que se fai berro resucitado.
Pegas un brinco supersónico e abalas pola casa adiante.
Os mobles óllante espavoridos.
As nubes baixas de po acumulado no corredor témenche máis que á aspiradora.
Son conscientes de repente que no teu xesto non albergas ningunha boa nin mala intención.
Menos mal que non sabes onde andarán o gato, o can e os cabalos.
Rinchas e ladras.
Sentes sede desértica.
Estraño combinado: a chuvia pertinaz. a pintura a toneladas, o monte desolado, os cantares de alta voltaxe, os veciños petando na parede colindante e protestando, a cervexa industrial calidade mexo de burro canso, as ganas de incordiar e pouco máis
e todo voa
flish flash
16 jun 2011
15 jun 2011
O LÉXICO DIXITAL
Apearse non abonda: cómpre ademais que en contacto con esta montaña de pelexos, o albatros reprima o berro que impulsa as ventiscas a un divorcio inmediato.
Aínda podería engadir máis dun detalle sobre esa particular maneira que teñen as almofadas de emitir un mercurio de sarcasmo apenas as roza unha cabeleira mentireira.
E chegastes á final desas lianas-caramelo, que agroman sobre a lingua de quenqueira que ouse pronunciar o nome da esquecida?
E bolen de noite, eses parasoles de seda granadina, esas extraeamianto da primavera, eses anuarios da lebre!
Moi perverso aquel que resista o fastío corrosivo das cotorras do Labrador á procura de noxos...
Pero eu non me privo do pracer de deixar correr polo meu corpo ese chafarís de perlas negras.
En Benarés, din, unha serpe con calzón a raias comparte a miña opinión para toda a eternidade.
ROBERT BENAYOUN ( Marrocos, 1926)
in Antología de la poesía surrealista, de Aldo Pellegrini, edit Argonauta, 1981
 |
| Añadir leyenda |
4 jun 2011
Moon Over Archway
Video atopado AQUÍ
VARIACIÓN Nº 4 DUN SONETO DE BEAUDELAIRE
SONETO ATÍPICO EN QUE SE COMBINAN VERSO DE 8 E 10 SÍLABAS
O GATO
Vén , gatiño, ao meu cor amoroso,
garda as unllas da túa pata:
déixame ir por eses teus ollos,
suma de metal e de ágata.
Cando os meus dedos che acariñan
a testa e o elástico dorso,
e as miñas mans tremen compracidas
ao dar no eléctrico corpo,
da amada sinto o espírito e a ollada
como a túa, amable besta,
profunda e fría como unha daga
e da cabeza ata os pés,
un ar subtil, un fatal perfume
cércanme o corpo de lume
CHARLES BEAUDELAIRE: Les fleurs du mal.
3 jun 2011
abaixo en vulcano
*BAJO EL VOLC�N*
 |
| o lugar onde se insatalou Factorías Vulcano foto de 1947 co tempo acabaría converténdose no barrio obreiro de Wichitta ANUNCIO DESPERADO pechado por resaca revolusionaria correo inhabilitado ata media tarde, máis ou menos ata a hora do té necesítanse pampos que traballen por nós en turno de día, tarde e noite asinan: monególatras lugar: zoolandia capital: o gran mandril asfáltico contacto: enganche habitual mensaxe de anónimos non comparto 1. o ton intimidatorio. Esqueceron que nos move o amor e a dignidade? 2. o concepto lexionario, semella que están a falar de formigas bioprogramadas para a rebelión, ignorando o feito de que estamos bastante perdidos e que non temos nin puñetera idea de como se vai canalizar toda esta indignación 3. a carencia de pautas a seguir, nin a nivel persoal nin a ningún outro nivel 4. a focalización da revolta nun centro xeográfico que a algúns nos queda lonxe e inviable, ignorando que para crear conciencia crítica co sistema vale calquera conversa en calquera parte do mundo, sobre calquera tema, en directo ou en diferido 5. o estilo mafioso do seu discurso estou de acordo en que: 1. somos moitos, máis dos que poden neutralizar con mentiras e cargas policiais 2. non somos todos parados ao bordo da exclusión social 3. dalgunha maneira nos estamos convertendo nun inimigo imbatible: porque somos moitos, porque somos heteroxéneos, porque estamos preparados para o porvir, porque temos vontade férrea de entendérmonos e mesmo de sobreentendérmonos, porque cada día nos sentimos máis humanos e iso dános máis forza que calquera armamento e porque somos conciencia evoluída fóra dos sistemas de control 4. cada vez o noso medo é menor e canto menos medo teñamos máis faremos tremer as columnas do poder 5. a nosa mensaxe é interplanetaria 6. móvenos o amor fronte á súa política de odio e depredación ADDENDA: o amor sen humor non vale nada / o humor sen amor tampouco / o discurso deste señores está carente de amor e de humor, que son as únicas armas coas que contaremos no futuro. |
Suscribirse a:
Entradas (Atom)